اثربخشی برنامه آموزش حل تعارض بر بهبود کفایت‌های اجتماعی درکودکان با اختلال نقص توجه- بیش‌فعالی

هدف: پژوهش حاضر به بررسی تأثیر یک برنامه آموزش حل تعارض گروهی بر افزایش کفایت‌های اجتماعی کودکان با اختلال نقص توجه– بیش‌فعالی پرداخته است. روش: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی (طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری) بوده است. با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای و از میان دانش‌آموزان پسر پایه پنجم و ششم ابتدایی (11و 12 ساله) مدارس ابتدایی شهر تهران، تعداد 21 دانش‌آموز با اختلال نقص توجه– بیش‌فعالی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. به منظور تشخیص اختلال بیش‌فعالی- نقص توجه از پرسش‌نامه علائم مرضی کودکان (فرم والدین) و جهت بررسی میزان کفایت اجتماعی، از پرسش‌نامه کفایت اجتماعی فلنر استفاده شد. آزمودنی‌های گروه آزمایش به مدت 12 جلسه (هر جلسه 60 دقیقه و 2 بار در هفته ) در یک برنامه آموزش حل تعارض به شیوه گروهی شرکت کردند. یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد که بین نمرات کلی و زیرمؤلفه‌های کفایت اجتماعی (رفتاری، شناختی، هیجانی و انگیزشی) آزمودنی‌های گروه‌های آزمایشی و کنترل از نظر آماری تفاوتی معنی‌دار وجود داشته است. نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش نشان داد که برنامه آموزش حل تعارض منجر به افزایش کفایت اجتماعی در کودکان با اختلال نقص توجه– بیش‌فعالی شده است.